... ۷۴

.

.

.

کیستی سیاهی ؟!!!

وندر این تیره شب ره ناپیدا

بر در استاده ای به چه‌کار؟!

دل به امید چه بسته ای

.......................... ای مرد ؟!!

راه ، بیراه کرده ای ، انگار !!!؟

مقصد ار جای دیگر ات بوده ست

گام بر ره نهاده ، برو ...

این گسسته طاق و ایوان را

جز من ش همدم و مونسی نخواهی یافت

آسمان هم به روز من گریید

لطف باران ش

باغ همسایه را خنداند

اشک های پنهان ش

سقف این خانه را رمباند

و چو خورشید

جلوه گر شد و تابید

گرمی ش

تاک را به رقص آورد

لیک

نیزه را به جان من بنشاند

رهگذر

مرکب خویش می جهاند

............................... به تاخت

تندر تازیانه اش

اما

استخوان من سوزاند

پای در رکاب نه ، برگرد

کس نمی آید ات به استقبال ... ./

.

.

.

سروده ی : ۹ / ۱ / ۱۴۰۳

.

.

.